Rüzgarda savruluyordu saçları esmer kızın
Daha sabahın yedisinde çıktı yola
Ayakkabısı ayaklarını değil kalbini vuruyordu
Yine de yürüyordu
Her adım atışta yüzüne bir bıçak saplıyordu rüzgar
Saçlarını savurması hoşuna gidiyor ama bu bıçağa anlam veremiyordu
İnsalar acıyarak bakıyordu sanki
Yine de kızgın değildi
Beyaz gömleğinin kollarına yüzünün esmerliği vurmuştu
Korkuyordu yıkamaya
Yüzünün rengini kaybetmek istemiyordu masun kollarında
Onlar emektardı, onlar ekmek parasıydı...
Gitmese yenilecekti
Gitse dönmeyecekti..
Yine de pes etmedi
Ve gitti...
Bir daha hiç gelmedi...
http://www.hasanemre.com
